Rozdział trzydziesty

Biegłam przed siebie nie patrząc czy kogoś mijam, próbowałam uspokoić bicie serca, które wcale mnie nie słuchało. Cały czas miałam w głowie glos dwóch mężczyzn, którzy wmawiali mi jak bardzo kocham Itachiego. Wcale tego nie robiłam. Nie kocham go, więc o co im wszystkim chodzi? Usiedli na mnie jakbym miała przyznać się do swoich prawdziwych uczuć względem jego osoby, a przecież chce się tylko zaprzyjaźnić. Czy oni myślą w innym rytmie? No dobra, pocałowałam go bo miał takie miękkie wargi, które prosiły się o całowanie, ale czy to musi być tylko moja wina? Zawsze wszystko ja robię źle, ale teraz przed nikim nie przyznałabym się co i jak, bo w końcu co miałam zrobić? Powiedzieć, że go kocham jak nie znam tego uczucia w sobie, nigdy go nie znałam. Pragnę tylko jego bliskości, która mi wystarcza i niczego więcej!

Dziwnie zaczyna zachowywać się zespół w stosunku do mnie, tak jakby chcieli mnie i Itachiego swatać byśmy zostali parę. To i tak nie możliwe zważając na okoliczności jakie miedzy nami są, w dodatku to co było miedzy nami było pomyłką, więc trzeba myśleć racjonalnie na ten temat. On wokalista, a ja zwykła dziewczyna, która musi zacząć szukać jakiejś pracy by chociaż trochę płacić za czynsz by pomóc dyrektorce. Nie będę siedziała na jej płace, bo w końcu to powinnam jej w jakiś sposób się odwdzięczyć? Zrobię tak jak uważam za słuszne, i nic mi nie będzie mówił jak mam żyć!

Wbiegłam do toalety podchodząc do umywali patrząc na czerwone policzki, które coraz bardziej wrzały. Uniosłam kurek obmywając twarz zimną wodą by każde uczucie zniknęło z mojej twarzy. Byłam taka bezradna w tej chwili nie wiedząc co mam robić ze swoimi odczuciami co do bruneta. Jeśli naprawdę go kocham, to co miałabym zrobić? Nie powiem mu : „Itachi kocham cię”, to by było nie realne. W końcu on odchodzi bo spotkał jakaś pannę, i już raczej się nie zobaczymy. Wiec nasze stosunki nigdy by nie uległy zmianie nawet jeśli sama bym tego pragnęła, na coś bardziej głębszego.

Poczułam jak ktoś chwyta mnie za włosy i ciągnie do tyłu przez co wpadłam na ścianę patrząc na kobietę, która stała przede mną, a koło niej dwójka innych. Nie znałam ich, ale wyglądały na lekko poirytowane, choć czasami kręciły się przy Sasuke.

-Witam brzydkie kaczątko. – powiedziała jedna z nich trzymając w dłoni moje włosy szarpiąc. Wpatrywałam się w nie, gdy jedna robiła zdjęcie jak to żenująco przy tym wyglądałam.

-Wiesz jak kończy się historia o brzydkim kaczątku? – zapytałam ją bez ogródek nie ważne co robiły, a kolejne dwie spojrzały się na mnie kierując wzrok na swoją przyjaciółkę, która nie była zadowolona.

-Każdy to wie, ale ty nie staniesz się pięknym łabędziem. Pozostaniesz taka na zawsze, bo jeśli chcesz być wyjątkowa jak każda z nas musiałabyś mieć bogatego mężczyznę i coś sądzę, że zmierzasz do tego celu. – spojrzałam na nią dokładnie, nie wiedząc co mam powiedzieć. Ona myśli, że kręcę się przy Itachim tylko dlatego, aby zdobyć jego pieniądze? Nigdy nie zrobiłabym takiego głupstwa!

-To nie prawda, nigdy bym nie wykorzystała nikogo dla swojego dobra. – powiedziałam cicho, ale usłyszała mój głos, który drżał, gdy cały czas myślałam o Itachim. To o nim mówiły cały czas, a nie chciałam poruszać tego tematu.

-Oczywiście, spójrz na siebie, tylko dość bogaty mężczyzna wyciągnął by cię  z bagna, w którym się znalazłaś. Nigdy nie postawisz na swoim, a taki mężczyzna no na przykład jak sławny wokalista byłby niezłą sztuką i jeszcze jest dość młody. – zaśmiała się jedna z nim.

-Wy chyba nie myślicie, że ja zrobiłabym taką rzecz. Itachi jest dla mnie jak przyjaciel! – powiedziałam głośno, a one zaśmiały się patrząc na mnie.

-Nie bądź śmieszna, i nie miej nas za idiotki. Ty po prostu w nim się zakochałaś, i nie potrafisz być bez niego. A jeszcze przychodzi do tego plus na temat jego bogactwa, w końcu każda by chciała, aby obdarowywał ją wieloma prezentami.

-Nie potrzebuję żadnego bogactwa! Zależy mi tylko jakim jest człowiekiem, niż na jego pieprzonej sławie! – zdziwiły się lekko, ale pierwsza z nich zaśmiała się głośno.

-Jesteś zabawna i to bardzo.  Nie zależy ci na pieniądzach? Właśnie, że na pewno ci zależy, tylko nikomu nie chcesz tego mówić, a Itachim masz zamiar manipulować. W końcu kobieta ma dwie twarze, i ty także ją posiadasz.  Nie oszukuj siebie, każda tylko chce takiego nadzianego idola do swoich osiągnięć, dzięki niemu szara myszka może wzbić się o wiele wyżej. – mówiła.

-To nie prawda! – podniosłam głos, a ona szarpnęła podstawiając mi nogę. Upadłam uderzając głową o kant umywalki, upadając podnosząc się trzymając za łuk brwiowy, z którego spływała dość sporo krew. Spojrzałam na nią, a ona lekko się przestraszyła widząc szkarłat. – Nigdy bym nie wykorzystała Itachiego, nie jestem pustą lalka, która lubi bawić się uczuciami innych. Jakbym była jego dziewczyną nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła! Ceniłabym go za to, jakim jest człowiekiem, i jak się mną zajmuję. Kochałabym go za wszystko co zrobiłby dla mnie! Nigdy bym nie zrobiła rzeczy, które bym żałowała, chociaż wiele razy popełniłam błędy. Gdy się w nim zakocham, to raczej nie będziecie o niczym decydować. Teraz jest ważny dla mnie jako przyjaciel, a reszta jest niewiadoma. Nie znam przyszłości, a może wy znacie, to oświećcie mnie!

-Oczywiście, że znamy. – zakpiła ich przewodniczka i ukucnęła naprzeciwko mnie. – Teraz będziesz unikała całego zespołu, a w szczególności brata Sasuke, jak się do niego zbliżysz pożałujesz. Sama się przekonasz co jesteśmy w stanie z tobą zrobić. Zgnieciemy cię jak nie potrzebnego robaka, więc radzę ci zachować odpowiedni odstęp.  – uniosła się – Dzisiaj dostałaś ostrzeżenie, al. eto jeszcze nie koniec, gdy tylko zobaczymy cie blisko zespołu dostaniesz za swoje. – wyszły razem, a  dziewczyna skończyła wszystko nagrywać.  Zaśmiały się, a ja wolno wstałam patrząc na odbicie w lustrze. Obmyłam ranę woda, aby nie dostała się poważna infekcja. Starłam nadmiar szkarłatu papierowym ręcznikiem patrząc na siebie, będąc blada, a świat wolno zaczął mi się kręcić, więc popadłam się plecami o ziemne kafelki trzymając na ranie ręcznik papierowy.

Życie jest nie sprawiedliwe! Jak mam ich omijać szerokim łukiem jak będą chcieli ze mną rozmawiać? Mam na nich nawrzeszczeć, że nie chce ich w ogóle znać? Tego jakoś nie potrafiłabym zrobić, bo naprawdę zaczęłam ich wszystkich lubić.  Nie zrobię tego, nie ważne co się wydarzy, zostawię wszystko dla siebie. Oni nic nie musza wiedzieć jakie miałam styczności w tej chwili z dziewczynami, które są zdenerwowane moim towarzystwem blisko całego zespołu „Black Angels”.

Patrzyłam w swoja dłoń, która drżała, a ja przymknęłam powieki czując jak tracę kontrolę nad ciałem. Głowa pulsowała tak ogromnym bólem, że nie mogłam go powstrzymać, tylko ulegałam. Pomieszczenie kręciło się szybciej, a nogi były jak z waty. Upadłam z hukiem uderzając się znów o głowę. Wszystko wirowało zbyt szybko i straciłam przytomność, widząc samą ciemność wokół siebie.

Siedziałam na długiej bordowej sofie wpatrując się w ścianę naprzeciwko z zdjęciami, gdzie były zdjęcia jeden z bogatszych rodzin, którzy zawsze mieli ręce pełne pracy i musieli się angażować w swoją firmę. Koło mnie siedział chłopak mniej więcej w moim wieku obrażony na cały świat.

-Pobawmy się w coś.

-Daj mi spokój, nie będę bawił się z taka jak ty.

-Jesteś nie miły. – wstałam, i zauważyłam jak drzwi się otwierają, a w nich staje wysoki chłopak, z długimi włosami, który trzymał torbę szkolną. Jego zimne oczy spojrzały na mnie i rozpromieniał się jak nikt przedtem na moją osobę.

-Witaj Sa…

-Itachi-sama! – krzyknęłam głośno i rzuciłam się na niego. Puścił torbę i złapał mnie w silne ramiona przytulając do siebie. Ucałowałam go w policzek witając się z nim, gdy mnie postawił. Sasuke nadymał swoje policzki ze złości, ze jako pierwsza podbiegłam do jego brata.

-Sasuke znów podrywasz Sakura? – zapytał zachęcająco.

-Nie! Kto by taką dziewczynę chciał dla siebie, nie ma nic szczególnego. – prychnął i spojrzał w bok, lecz na jego policzkach dostrzegłam malutkie rumieńce, a długowłosy uśmiechnął się delikatnie targając jego krótkie włoski.

-To ja sobie ją zabiorę, dobrze? – zapytał cicho śmiejąc się do niego odchodząc. – Przyjdę do Was jak odrobię lekcje, okej? – zapytał i machnął ręką patrząc na mnie przez ramię puszczając perskie oczko przez co zarumieniłam się lekko na policzkach, za które się uchwyciłam podenerwowana całą sytuacją.

-On jest mój, nie odbierzesz mi braciszka! – powiedział głośno Sasuke. Pobiegł w stronę schodów wyłożonych czerwonym dywanem. Nigdy nie mieliśmy dobrych relacji, chociaż uważałam go za przyjaciela. Odeszłam w stronę drzwi do tarasu mając spuszczoną głowę. Wpadłam na kogoś i upadłam.

-Przepraszam…

-Takie dziecko jak ty w takim domu. – usłyszałam męski glos i spojrzałam na brązowowłosego mężczyznę, który okazał się być ojcem dwójki braci, pan Fugaku Uchiha. Ominął mnie idąc dalej. Zawsze tak mnie traktował, gdy przebywałam w towarzystwie Sasuke bądź jego brata, bo nie miało być tu dla mnie miejsca.

Usiadłam na trzecim schodku czekając na Sasuke, który mógł przyjść. Westchnęłam siedząc już dobrą godzinę, lecz usłyszałam ciche granie i spojrzałam do tyłu widząc Itachiego.

-Zostawił cię, co? To teraz ja się tobą zajmę. – uśmiechnął się i uchwycił za rękę ciągnąc za sobą. Usiedliśmy na miejscu i ogrodzie pełnym kwiatów i drzew wiśni, które uwielbiała ich matka.  Zaczął grać cicho melodie cicho śpiewając wpatrując się we mnie z delikatnym uśmiechem.

-Itachi! – rozbrzmiał głośny dźwięk głosu jego taty. – Co ty najlepszego wyprawiasz? Masz jeszcze dokumenty do zrobienia, nie masz czasu na zabawę. Powinieneś mieć je do jutra zrobione.

-Zdążę. – powiedział, a mężczyzna odszedł poirytowany zachowaniem ojca. Dalej nucił piosenkę grając, a ja chciałam więcej i więcej. Moje serce biło, gdy tylko śpiewał i wpatrywał się we mnie przenikliwym spojrzeniem. Chciałam słyszeć więcej czystych nut wydobywającej się spod ręki mężczyzny, w końcu to mnie uspokajało…

Jęknęłam cicho unosząc powieki i zamknęłam od razu, gdy mocne światło raziło mnie zbyt bardzo.  Musiałam się przyzwyczaić, a w dodatku ten ból głowy sprawiał, że nie chciałam nawet wstawać. Uchwyciłam się za głowę sycząc z bólu, w końcu narósł mi niezły guz po prawej stronie głowy. Jezu jak to będzie wyglądać, z takim cudeńkiem, to będzie dopiero siniak i w jakiś sposób się odznaczał.

Uniosłam się lecz delikatne dłonie pielęgniarki nie pozwoliły mi na ten gest.

-Leż Sakuro. Dostałaś mocno w głowę, jeszcze odpoczywaj. Dam ci zaraz tabletkę, z pewnością boli jeszcze mocniej, chociaż trochę ci przejdzie. – patrzyłam na tył pleców kobiety, która odwróciła się z szklanka wody jak i tabletki. Podała mi, abym na spokojnie połknęła. Każdy dźwięk sprawiał ból, jak przy migrenie. Dobrze, że nie dostałam wymiotów, ale ból był tak ostry i pulsujący, że nie chciałam patrzeć na świat, bo światło raziło mnie coraz bardziej.

Odwróciłam się na bok przymykając powieki, aby ból minął, ale było tak samo. Musiałam naprawdę mocno uderzyć się w łazience, skoro po przebudzeniu tak bardzo boli. Nie wiedziałam co mam z tym wszystkim zrobić, w końcu tamte dziewczyny nie będą chciały odpuścić. Jak tylko nie podporządkuję się zrobią o wiele gorsze rzeczy mojej osobie, a że jestem niezdarna może im się udać zrobić wszystko na moją niekorzyść. Muszę w jakiś sposób oddalić się od „Black Angels”, ale niech ktoś mi podsunie jakiś pomysł. Tylko to proszę o nic innego, jak oddalić się od tych, do których w taki krótki czas się przybliżyło? Zna ktoś odpowiedź to łapkę w górę! No brawo widzę las rąk.

-Sakura!! – uchwyciłam się szybko za głowę słysząc glos blondynki nawet na nią nie spoglądając bo byłam odwrócona plecami i osłonięta cienkim materiałem. Uniosłam się delikatnie patrząc na kobietę, która wpatrywała się we mnie ze strachem, lecz uśmiechnęłam się lekko, choć ból głowy dawał o sobie znać. – Wszystko w porządku? Dobrze, że żyjesz. – za nią wpadło paru mężczyzn, a także mój wychowawca, który szybko oddychał. Właśnie tego chciałam uniknąć by ich więcej nie spotkać, chociaż w szkole…

Uniosłam się, a materiał ze mnie spadł. Trójka z nich szybko się odwróciła, a po chwili nauczyciel będąc czerwony na policzkach.

-Co się sta… - nie dokończyłam, gdy w zdanie wszedł brunet.

-Zakryj się. – powiedział Itachi. Spojrzałam na swoje ciało, które było do połowy odsłonięte.  Pisnęłam cicho do siebie chwytając materiał zasłaniając całe ciało by nikt nie widział kobiecych detali.

-Czemu jestem naga? – zapytałam pielęgniarki, która zaśmiała się.

-Byłaś cała mokra, nie mogłam położyć się w mokrych ciuchach. Przeziębiłabyś się. – westchnęłam. – Temari idź do jej szafki po mundurek, powinien tam być. Z pewnością jest otwarta, bądź ktoś ją otworzył. – patrzałam na nią.

-Dobrze. – powiedziała i wyszła. Owinęłam się szybko materiałem, gdy mężczyźni odwrócili się do mnie. Itachi wpatrywał się w bok zawstydzony, że zobaczył pół nagie ciało kobiety. To ja powinnam być zawstydzona i jestem jeszcze bardziej od niego, w końcu wszyscy mnie tak zobaczyli. Milczałam nie chcąc nic powiedzieć na ten temat, ale wiedziałam, że będą chcieli dowiedzieć się wszystkiego.

-Co się stało? – spojrzałam na bruneta, który nachylił się nade mną patrząc na ranę na czole.

-Nic, potknęłam się i upadłam. To tyle. – pielęgniarka spojrzała na mnie z lekkim szokiem, lecz zrozumiała, że nie chce nic mówić, a w szczególności zespołowi. Spojrzałam w bok by nie patrzeć na żadnego z nich, czułam się nie komfortowo trzymając cienki materiał by nie widzieli okrągłości, choć brunet jeszcze lekko się rumienił. Uchwyciłam się za głowę, która pulsowała bólem.

-Kłamiesz, stało się coś poważnego. Ty nie upadłaś. – drgnęłam patrząc na bruneta, z którego oczu powiał mocny chłód w moim kierunku. Chciał bym mu wszystko teraz powiedziała, ale nie miałam takiej ochoty. Czy ze mnie czyta się jak z otwartej księgi? Raczej wole być ta zamkniętą.

-Sakura nie radze przez tym masochistą. – wskazał na bruneta

-Nie jestem masochistą, idioto! – Deidara zaśmiał się widząc  jak na niego naskoczył. W końcu opisywał go jak lubił zadawać ból fizyczny i psychiczny podczas stosunków seksualnych. – Sakura, jeśli sama nie powiesz, sam się dowiem, a wtedy nie będzie zbyt miło.

-Nic się nie stało. – upierałam się nadal.

Temari weszła do pomieszczenia, a w dłoni trzymała siatkę, lecz jej wzrok był jakiś dziwny. Spojrzałam na siatkę, a w jej znajdowały się strzępki materiału z mundurku. Warga zaczęła mi drżeć. One by posunęły się do tego by zniszczyć drogi dla mnie uniform szkolny?

-Temari co się stało? – zapytał brunet. Jego wzrok powędrował na siatkę i zauważyłam jak zaciska dłoń w pięść. Czy w nim w tej chwili zawrzała wściekłość? Chciał odejść, ale szybko uchwyciłam jego dłoń.

-To nic takiego, zostawi to…

-Ty chyba nie rozumiesz swojej sytuacji, Sakura. – powiedział do mnie. – Jesteś prześladowana, i nie chcesz by cokolwiek z tym zrobić? – pytał, lecz odwróciłam głowę w bok. Puściłam go i zacisnęłam dłonie na materiale bojąc się dalszej reakcji dziewczyn. Znów jestem z nimi i jeszcze dostaje reprymendę od wokalisty zespołu. – Ja na to nie pozwolę, jak na razie jesteś moją uczennicą, i nie pozwolę by w szkole działa ci się krzywda. – chciał odejść, ale zerwałam się szybko wtulając się w niego, aby tego nie robił, a materiał opadł z pleców  odsłaniając tylną część ciała. Nie interesowałam się co się stanie i czy wszyscy się patrzą.

-Nie pozwolę. – powiedziałam trzymając go mocno zaciskając dłonie na koszuli bruneta.   Wtulałam się w niego przez cały czas nie chcąc puścić na chwilę, nawet mnie nie dotykał, a ja rozpłakałam się jak małe dziecko przez co głowa jeszcze bardziej zaczęła boleć. Zawinął wokół moich pleców materiał przytulając mnie bliżej siebie.

-Rozumiem, że nie chcesz mieć problemów z tymi, którzy to zrobili, ale możesz mnie za to znienawidzić. Musze to zrobić jako wychowawca i twój przyjaciel. – chciał mnie oderwać, ale ściskałam mocno koszulę bruneta nie pozwalając mu odejść.

-Nie, nie pozwolę… – mówiłam cały czas.

-Sakuro, puść mnie. Nie będziesz trzymała mnie przez cały dzień i noc.

-Będę. – przytuliłam się jeszcze bardziej do niego. Milczał przez chwilę, wiec nie wiedziałam o co chodzi, bo trzymałam go zawzięcie czy to co powiedziałam? Nagle poczułam, że się unoszę w powietrzu. Spojrzałam na bruneta, który trzymał mnie i  nagle poczułam miękkość pod sobą.

-Nie będziesz. – odchodził. Chciałam go chwycić, ale jego kumple mnie przytrzymali, bym się nie szarpała.

-Itachi nie możesz!! – krzyknęłam szarpiąc się. Zamykał drzwi patrząc się w moją stronę z nagłą nutką złości i nienawiści do świata. Nie rozumiem jego uczuć, często są ze sobą sprzeczne, ale jak on może pokazywać te uczucia w takim momencie? Robi to czego nie chcę. Dlaczego mi to robi?

Itachi... – po policzkach płynęły mi łzy i odwróciłam się plecami do drzwi przykulając do siebie nogi.

-Zostawcie ją, ona musi wszystko przemyśleć. Temari, zostań z nią, w końcu jesteś jej przyjaciółką. – usłyszałam jak wszyscy wychodzą i zostałam sama z przyjaciółką. Zacisnęłam dłoń na pościeli nie chcąc już o niczym myśleć. Itachi zrobił coś co nie chciałam, to tak wygląda  jego pomoc? Chce mnie w taki sposób ranić? Czego on ode mnie oczekuje? Chciałam po prostu zachować wszystko dla siebie, ale widocznie nie potrafię. Wszyscy wokół musza mi pomagać, choć tego naprawdę nie wymagam.

-Sakura…

-Przepraszam, wiem, ze zachowywałam się teraz egoistycznie, ale chciałam sama to załatwić. Nie chce niczyjej pomocy w tej sprawie, powinnam wszystko załatwić własnymi rękami.

-Jesteś głupia. – powiedziała przez co się zdziwiłam. – Przyjaciele są po to by pomagać, więc nie ukrywaj się z żadnym problemem jaki masz. Itachi powiedział ci, że jest twoim przyjacielem i nie zamierza patrzeć jak cierpisz. Już dosyć Sakura. Zbyt wiele wycierpiałaś by sama się borykać z takimi problemami. – westchnęłam przyglądając się dłoni, która drżała. – Musisz zaufać przyjaciołom, bo dzięki temu zyskasz coś pięknego. – poczułam jej dłoń na włosach, gdy głaskała, a łzy spływały cały czas widząc w głowie stanowczość Itachiego do danej sytuacji, w jakiej się znalazłam. Zobaczymy co przyniesie daleka, a tak bliska przyszłość.

 Rozdziały również na:

itaa-sakuu ; cherry-blossom-sakura-haruno